Na meerdere keren te zijn uitgesteld vanwege covid, was het dan eindelijk zo ver! In nauwe samenwerking met MEE Rotterdam Rijnmond vond op 8 februari de bijeenkomst van Rotterdammer Centraal plaats waarbij we in gesprek gingen met Rotterdamse jongvolwassenen met een beperking.
Over de lijn
Na een korte kennismaking deden we een coronaproof versie van ‘Over de lijn’: ga staan als je het met de stelling eens bent of het antwoord weet, en ga zitten als je het er niet mee eens bent of het antwoord niet weet.
Weet jij waar de afkorting ASS voor staat? [Autisme Spectrum Stoornis]
Klopt het dat landelijk gezien 15,5% van de Nederlanders een (licht) verstandelijke beperking heeft? [ja]
Denk jij dat je harder moet praten als iemand niet goed hoort? [nee, want horen is ook aflezen wat er in een gezicht gebeurt, en bij harder praten wordt dat moeilijker]
Waardevolle gesprekken
Daarna konden we in groepjes in gesprek met telkens een andere jongvolwassene met een beperking. Hieronder een beeld van wat je dan hoort én leert…
Jasper die ASS en een dwangstoornis heeft, vertelde over zijn leven in een instelling. Hij stelt zichzelf regelmatig vragen over hoe hij dat ervaart en wat hij daarvan vindt. Waarom richten we ons in Nederland altijd op ‘kunnen participeren in de samenleving’? Wat is dat dan? Wat is een ‘normaal’ leven? Sta ik dan als mens wel écht centraal? Moet mijn geluk juist niet centraal staan? Ik voel geluk als er mét mij gesproken wordt in plaats van over mij. Dan voel ik mij gehoord en betrokken.
Eline heeft een licht verstandelijke beperking en praat hier openhartig over, wat enorm veel indruk maakt. Je zal maar telkens bij instanties moeten uitleggen dat ze geduld met je moeten hebben. Dáár heb je pas lef voor nodig! Eline gaf ons ook nog mee: “er gaan ook heel veel dingen wél goed; we doen het gewoon op een andere manier.”
Tenslotte mocht ik nog het verhaal horen van Yena. Zij komt oorspronkelijk uit China en ziet slecht vanwege haar albinisme. Ze is nog een jonge meid van 17 jaar oud maar enorm wijs. Even opletten wat zij zegt: ‘het is niet zo dat ik niet pas in het schoolsysteem; het schoolsysteem past niet bij mij’. Ze is al sinds haar 15e vrijgesteld van school, en zet zich maatschappelijk in om in documentaires met haar verhaal anderen anders te laten kijken naar en denken over albinisme.
Wat nemen we mee?
Ik denk dat iedereen die bij deze bijeenkomst aanwezig was zijn of haar eigen leerpunten heeft meegenomen uit deze waardevolle gesprekken. Wat mij vooral is bijgebleven, is dat als we als dienstverleners vanuit onze systemen, processen en indicatoren blijven denken en werken, we de aansluiting missen met deze jongvolwassenen. Daar hebben deze jongvolwassenen met een beperking juist last van.
Of zoals David van het Rotterdamse Jongerenloket het verwoordde bij de start van de bijeenkomst: een diagnose van een beperking kan helpen maar eigenlijk draait het daar niet om. Beperking of geen beperking: hoe help je iemand verder en wat is daarvoor nodig? Neem de tijd daarvoor; we zijn allemaal mensen. Stuur niet iemand zomaar door, maar zorg en check ook of iemand daar écht aankomt.
Met dank aan: de jongvolwassenen voor de mooie gesprekken (namen zijn aangepast vanwege privacy redenen), en, Wilma Bruinen, David Boone en Jeroen op ’t Root voor de organisatie
Wil jij ook in gesprek met jongvolwassenen met een beperking? Neem dan contact op met: groepsvoorlichting@meerotterdamrijnmond.nl
