In de huiskamer van Thuis in West luisterden we maandagmiddag 12 december samen naar het Winterverhaal. Met warme chocolademelk, koffie, thee en wat lekkers nestelden wij ons in de banken om in alle rust te luisteren.
Marc de Gooijer van Thuis in West vertelde ons eerst iets over deze plek, het ontstaan en de visie en vooral wát zij allemaal doen in de buurt met de vele buurtbewoners en vrijwilligers. Het is een warme, gastvrije plek waar ieder mens een thuis kan vinden, geholpen wordt en zich kan ontwikkelen. Er zijn activiteiten als buurtmaaltijden, huiswerkbegeleiding, vrouwenochtenden, computerles, jeugdclubs en nog veel meer. Een plek om te koesteren omdat vele mensen er zich vertrouwd voelen en zo hun weg vinden.
Daarna openden we ons voor het Winterverhaal van onze vertelster. We leerde haar kennen via het netwerk. Ze helpt mensen vanuit het Basisberaad de weg te vinden die bijna of al op straat zijn beland. Dat doet ze als ervaringsdeskundige. Door onverwachtse schulden kwam ze zelf jaren geleden met een kind op straat te staan.
We luisteren naar haar levensverhaal, naar waar ze vandaan komt, wat ze in haar jeugd heeft meegemaakt en hoe het haar heeft gevormd. Toen de schulden zichtbaar werden was het overleven en hard blijven roepen om hulp.
Ze was eigenlijk ‘te goed’ om geholpen te worden
Gelukkig zijn er mensen op haar pad gekomen die net even buiten de lijntjes durfden te kleuren, want ze was eigenlijk ‘te goed’ om geholpen te worden. Ze paste niet in de hokjes van de hulpverlening. En toen ze eindelijk met haar kind een dak boven haar hoofd had, stortte ze in en kwam er een volgende fase van haar weg vinden.
Onze vertelster is een doorzetter zagen wij als luisteraars en ze is krachtig. Ze gaf niet snel op. We beseften ons ook dat niet iedereen dat doorzettingsvermogen heeft. Hoe gaat het met die mensen? Vinden die wel hulp? Houden ze vol?
Veel mensen passen helemaal niet in die hokjes
Hoe lastig zijn toch die hokjes waar het systeem van de dienstverlening mee werkt. Veel mensen passen helemaal niet in die hokjes. Terwijl ze juist wel hulp nodig hebben, zodat voorkomen wordt dat het slechter gaat en ze kunnen bouwen aan beter.
“Eigenlijk zou iedereen een maatje moeten hebben. Iemand die gedurende langere tijd met je meeloopt, naast je staat en je helpt bij allerlei zaken,” was een reactie van een luisteraar toen we na het verhaal onze reacties met elkaar deelden.
Het gesprek ging soms even naar ‘analyseren wat er allemaal mis is in onze organisaties en systemen’, maar we keerden ook weer snel terug naar het verhaal dat we net hadden gehoord, waar het ons raakte en wat we ervan meenemen.
“Zo is toch veel schade bij een nieuwe generatie voorkomen”
We waren onder de indruk hoe goed onze vertelster ondanks alle omstandigheden voor haar kinderen is blijven zorgen. En ook hoe de school daarin veel heeft betekent, waardoor haar dochter eigenlijk geen bewuste herinneringen heeft aan dakloos zijn. Zo is toch veel schade bij een nieuwe generatie voorkomen.
We deden inzichten op dat je echt mensen nodig hebt in organisaties die ‘buiten de lijntjes durven kleuren’, net even harder hun best doen om iets voor elkaar te krijgen voor iemand. En die eigenlijk gedurende langere tijd naast iemand zouden moeten staan.
En daar was ook gelijk het moeilijke. We voelden aan dat er iets anders nodig is en weten ook ongeveer wat, maar hóe? Een paar kleine ideeën en richtingen kwamen op tafel. Nog niet concreet, maar dat kan ook niet.
Met de ‘hoe-vraag’ en het verhaal nog ‘naklinkend in onszelf’ gingen we huiswaarts.
